Speak No Evil (2022) | พักร้อนซ่อนตาย | B
Director: Christian Tafdrup
Genres: Drama | Horror | Thriller
“ความเป็นคนเกรงใจมากเกินไป คงไม่ต่างจากการยืนเฉยให้คนอื่นฆ่าเพราะปฏิเสธไม่เป็น”
พล็อตแสนเรียบง่ายและขาดน้ำหนักจนเกิดคำถามว่า“ทำไม”หลายครั้ง แต่เพราะความง่ายจึงอาจเป็นข้อเปรียบเทียบของคนที่ใช้ชีวิตง่ายๆ ไม่คิดมาก หรือมองในแง่ดีอยู่เสมอ เมื่อเจอเหตุการณ์ไม่คาดคิดจึงปรับตัวไม่ถูก เพราะคิดว่าคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้แล้วมั้ง
การเป็นคนเกรงใจกลายเป็นจุดอ่อนที่โดนจี้ปมอยู่หลายครั้ง จะชวนให้ทำอะไร ไปที่ไหน อย่างไร ต้องทำตามอยู่บ่อยครั้ง ทั้งที่มี“โอกาส”มากมายในการปฏิเสธหรือเลือกไม่อยู่หรือทำต่อ เมื่อเสียโอกาสไปจึงไม่ต่างกับเสียเสรีภาพของตนไปด้วย
สิ่งที่ดูเหมือนจุดอ่อนของหนังคือตัวละครที่อ่อนแอเกินไป โดยเฉพาะช่วงท้ายที่ยอมถูกกระทำแทบทุกทาง ทำให้เกิดข้อสงสัยว่าทำไมไม่คิดต่อสู้หรือหนีอย่างสุดฤทธิ์ ซึ่งบางทีมาจากความเกรงใจที่มากไปจนต่อต้านไม่เป็น อีกทั้งการคุกคามที่แฝงเข้ามาทีละน้อยจนกลายเป็นการกัดกินจิตใจให้ยินยอมไปอย่างไม่รู้ตัว
การมาอาศัยในบ้านคนอื่นต้องเกรงใจเจ้าของบ้าน การที่เจ้าบ้านจัดเตรียมสิ่งใดไว้หรือให้ทำหรือให้ดูต้องยินยอมแล้วระดับหนึ่ง ซึ่งหลายอย่างมีความขาดและเกินกับการต้อนรับแขกที่มาอาศัย รวมไปถึงพฤติกรรมที่ทำไปอย่างไม่เกรงใจเพราะตนคือเจ้าของบ้านที่จะทำอะไรล้วนเป็นสิทธิ์ของฉัน
ความน่ากลัวที่ยิ่งกว่าผีคือการที่เดาใจคนไม่ถูกว่าจะมาในลักษณะไหน หวังดีหรือหวังร้ายชวนให้สับสนไปหมด ทำให้ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แปลกๆ จะรู้สึกอึดอัดตลอดเวลา ซึ่งการสร้างสถานการณ์และบรรยากาศทำให้รู้ว่าภัยคุกคามทางจิตใจมีความรุนแรงอย่างมาก
น่าเสียดายในสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงท้ายขาดแรงขับดันที่ชัดเจน ทำให้ไม่รู้ว่าการเชิญชวนครอบครัวอื่นมาเที่ยวบ้านมีวัตถุประสงค์อะไรกันแน่ เพราะมีหลายครั้งที่ปล่อยให้มีทางเลือกให้รอดอยู่เสมอ แต่ไม่ว่าทางไหนล้วนเป็นเพราะความใจอ่อนและเกรงใจด้วยความกลัว ซึ่งคล้ายบังคับทางอ้อมที่ต้องยอมเท่านั้น
การได้เห็นพฤติกรรมตัวละครที่เดาใจยากทำให้รับมือได้ยากตามไปด้วย ไม่รู้จะทำอะไรอย่างไรบ้าง จากที่ดีมากๆ กลายเป็นแย่สุดๆ ความเดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงทำให้ปั่นประสาทไปหมด ยิ่งช่วงเวลาไหนที่ขัดแย้งจะกลายเป็นความตึงเครียดที่รู้สึกแย่ซะเอง ทั้งที่ฝ่ายที่ผิดและต้องขอโทษคือทางนั้นแท้ๆ
การแสดงถึงพฤติกรรมตัวละคร การเสียดสีสังคม และการสื่ออารมณ์ทำได้หนักหน่วง จากที่ปล่อยไหลสบายๆ กลายเป็นความเครียดที่สะสมมาอย่างช้าๆ จนออกมาตึงไปหมด แต่คงจะดีไม่น้อยหากเสริมเหตุผลในสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะมองในแง่หนังสยองขวัญแบบไม่วิเคราะห์อะไรมากจะพบแต่ช่องโหว่มากมายให้น่าบ่น แม้จะพยายามเข้าใจ แต่สิ่งที่เฉลยออกเหมือนไม่ต้องการจะบอกเพราะเกรงใจหรือตั้งใจยังไงอย่างงั้น
